Intermediairs klagen regelmatig over verplichte digitale portals en tussenschakels zoals inhuurdesks. Maar portals en tussenschakels komen niet uit de lucht vallen. Om de vruchten te (kunnen) plukken van kostenreducerende en Operational Excellence trajecten willen inleners van personeel meer grip. Inleenprocessen worden gestroomlijnd en geautomatiseerd. Inhuurdesks worden ingericht om de instroom van personeel te kanaliseren. Met vaak nadelige gevolgen voor de intermediairs (en inleners). Bij veel trajecten worden er namelijk geen kosten uit de inleenketen gehaald maar verder de keten ingeduwd. Uiteindelijk komen deze kosten altijd weer terug, omhoog de keten in. Daarnaast wordt onderschat hoe belangrijk persoonlijk contact is tussen de inlenende manager en de intermediair voor de (uiteindelijke) kwaliteit van ingeleend personeel. Labor Redimo adviseert altijd om een optimale inrichting van de totale inleenketen als uitgangspunt te nemen.

Vanuit het perspectief van de leverancier
Leveranciers worden geconfronteerd met “verplichte” portals en systemen van inleners. Intercedenten moeten daardoor in verschillende systemen van inleners werken. Ze worden achter een inhuurdesk en/of digitale portal gezet waardoor persoonlijk contact met de inlenende managers niet meer mogelijk is. Intercedenten worden daarnaast geconfronteerd met inhuurdesk medewerkers die inhoudelijk onvoldoende op de hoogte zijn van de functie eisen. Dit heeft hogere administratieve kosten en een slechter aanbod tot gevolg.

Vanuit het perspectief van de inlenende organisatie
Anderzijds worden inleners geconfronteerd met heel veel leveranciers van personeel. Tientallen account managers willen gesprekken met de directie en/of inhurende managers. Diverse intermediairs willen dat hun systeem wordt gebruikt waardoor een manager in veel verschillende systemen moet werken. De totale inleenkosten en risico’s zijn significant. Het is terecht dat inleners hier iets aan willen doen. Meestal geeft Inkoop aan dat significante besparingen gerealiseerd kunnen worden. Een inhuurdesk en/of één onafhankelijk inleensysteem wordt dan gezien als het middel om grip te krijgen op de instroom van ingeleend personeel. Zodoende denkt men ook de gemaakte afspraken met voorkeurleveranciers beter te kunnen nakomen.

De zorgen van inleners zijn:
1. De (hoge) inleenkosten
2. Gebruik van inleencontracten (nakomen afspraken met voorkeurleveranciers)
3. Administratieve lasten en proceskosten
4. Inleenrisico’s (compliance)

Vanuit het perspectief van Labor Redimo
Hierboven heb ik beschreven wat Labor Redimo hoort in de praktijk hoort van inleners en leveranciers over het inleenproces. Op basis hiervan lijkt het logisch dat wij geen voorstanders zijn van procesoptimalisatie, systemen en inhuurdesks. Niets is minder waar, ook wij adviseren regelmatig om een tussenschakel te implementeren en/of processen te automatiseren. Daarbij hanteren wij altijd het optimaal inrichten van de totale inleenketen als uitgangspunt. Daarbij geldt dat de afdelingen waar wordt ingeleend (de echte business) in staat moeten worden gesteld om zo efficiënt en effectief mogelijk waarde toe te voegen voor de organisatie. Hier moet het accent op liggen. Inleenproces optimalisatie met de focus op inkoop, HR, etc is per definitie suboptimaal. Wanneer keuzes worden gemaakt met de focus op bijvoorbeeld een functioneel gebied, dan lijdt de kwaliteit en beschikbaarheid van personeel daaronder. En administratieve lasten worden dan alleen maar verlegd naar de leveranciers.